UYANAN DEVİN RESMİDİR BU İZMİR'DEN

 Bir bebek bu kadar mı masum bakabilir...
Bu kadar mı sorunun tam ortasına saplar hançerini, pis kan, yaradan ayrılsın diye.
İrin boşalsın, acı dinsin diye.
Bu ne kadar mükemmel bir  güzellik, içimizi ısıtan...
En ince kılcal damarımıza kadar ulşan uyuşmuşluğu dirilten.

Sen ne güzel bir karesin can güzelim, bebeğim..

Mutluğun resmini arayan Nazım usta yaşasaydı umudun bu resmine ne derdi acaba?
Mutluluk mu evladır, yoksa umut mu?

Hangisi hangisini doğurur du?

Ama ne olursa olsun bu sarışın kurt yavrusu umutlarımızın kendisi...
Hemde taaa O, küllüm kendisi.





"Bakmayın bu kadar saf ve sade, sessiz duruşuna,
O kınında paslanmayan kılıcıdır özgürlüğümüzün,
Hainin yüreğini söküp çıkaracak,
ve
işbirlikçinin,
gambaz ve madrabazın,
Kabusudur,
kınında sağlam,
sade,
sarışın kurdun yavrusur, 
                  sadece
         ve sadece,
umudun kendisidir O. 
Ve O,
Candır pare, pare yanan,
en yanıbaşımızda inançtır,
İmandır, 
imanıdır sapına kadar bagımsızlın...
Candır içimizde büyüyen...
Can Güzel Kızım gözlerinden öpüyor ve sesinde
Seslerimizi büyüteceğiz diyorum...
Kükreyince korkun bu selden,
Uyanacak..
Yakındır,
Damarına bastınız, pörsük, madrabaz kan içiciler...
Korkun !
Uyandı, uyanacak bu sarışın yavru can...
Gerisini artık siz düşünün...
Ey karanlıkların pis sahipleri."